Ks. Michał Przywara urodził się 29 września 1867 roku w Polskiej Nowej Wsi w powiecie opolskim. Kiedy miał 14 i pół roku, został oddany do gimnazjum w Opolu, gdzie odznaczał się wielką pilnością w nauce. W roku 1883 zmarł mu ojciec. Matka miała niewiele pieniędzy i wahała się, czy nadal posyłać syna do szkoły. Na szczęście ulgi w opłatach i stypendia za pilność umożliwiły chłopcu dalszy pobyt w gimnazjum. Maturę zdał w wieku 23 lat. W tym samym roku, 1890, otrzymał świadectwo egzaminu dojrzałości i rozpoczął studia teologiczne we Wrocławiu, aby zostać kapłanem. Wraz z kilkoma kolegami M. Przywara pracował nad odnowieniem towarzystwa akademickiego rozwiązanego w roku 1886. Było to połączone z wielkimi trudnościami, bo dawne rozporządzenie ministerialne, zabraniające działalności polskich towarzystw, nadal obowiązywało. Po długich staraniach uzyskano zgodę na założenie towarzystwa pod niemiecką nazwą Wissenschaftlicher Verein Oberschlesischer Studenten (Towarzystwo Naukowe Akademików Górnoślązaków). Organizacja rozpoczęła swą działalność 10 lipca 1892 roku. Z zachowanych sprawozdań wynika, że dwaj słuchacze teologii okazali się jego główną podporą. Byli nimi: Michał Przywara i Karol Myśliwiec. W roku 1894 M. Przywara otrzymał święcenia kapłańskie i został kapelanem w Mikołowie. Praca w tak ogromnej parafii niezmiernie wyczerpywała. Nic dziwnego, że młody kapłan ciężko zachorował, obawiano się nawet o jego życie. Z tego powodu ks. Michał musiał przez rok odstąpić od wykonywania prac duszpasterskich. Tylko od czasu do czasu zastępował proboszczów we Fyrlącie, Zębowicach, Prądach i Tylowicach. Po powrocie do zdrowia objął posadę kapelana w Pszowie. Tu pracował bardzo krótko, bo już w roku 1897 został powołany na administratora, a parę tygodni później na proboszcza do Nowej Wsi Książęcej w powiecie sycowskim. Z młodzieńczym zapałem zabrał się tutaj do pracy. Był człowiekiem wielostronnym. Nie wystarczała mu praca duszpasterska, którą zresztą wykonywał wzorowo, o czem świadczy głęboki szacunek i przywiązanie, jakiego doznawał od swych parafian. Szukał sobie więc dalszych zajęć.Niewiele wiemy o dziewięcioletnim okresie życia i działalności ks. Michała w Nowej Wsi Książęcej. Najprawdopodobniej około roku 1900 odbył dłuższą podróż do Włoch. Rok później pielgrzymował do Ziemi Świętej. Zwiedził przy okazji Egipt, Grecję i Turcję. Swoje wrażenia i spostrzeżenia przedstawił w dwóch książkach: Moja podróż do Rzymu i Moja podróż na Wschód . Największe spustoszenie w dorobku dialektologa poczyniła II wojna światowa. Dziś trudno ustalić pełny wykaz tytułów jego prac. Niestety, choroba, która już raz zmogła duszpasterza, powróciła w 1905 roku. Jesienią tego roku ks. Przywara był już tak słaby, że nie mógł odprawiać mszy świętych. Lekarze byli bezradni. Chorym opiekowała się rodzona siostra, Franciszka, która nie odstępowała od jego łoża.W Wielki Czwartek 1906 roku kapłana przewieziono do klasztoru św. Józefa we Wrocławiu, gdzie żył jeszcze kilka miesięcy. Ksiądz Michał Przywara zmarł rankiem 31 października 1906 roku. Pogrzeb odbył się 4 listopada, w poniedziałek. Żałobną mszę świętą sprawowało 33 księży. Mszę pogrzebową odprawił i mowę pożegnalną na cmentarzu wygłosił ks. radca Tomasz Gabriel (1865-1930), braliński duszpasterz. Homilię w języku polskim wygłosił proboszcz z Olszowy, zaś w języku niemieckim proboszcz z Sycowa.
