Prusinkiewicz Witold Celestyn (1896 - 1974), przemysłowiec, urzędnik, adiutant batalionu ostrzeszowskiego w 1919. Urodzony 15.07.1896 w Ostrowie Wlkp., w rodzinie kupca Sylwestra Prusinkiewicza i Anastazji z Szatkowskich. Ukończył prywatną szkołę powszechną w Ostrowie, następnie uczęszczał do gimnazjum św. Macieja we Wrocławiu, gdzie uzyskał maturę. W roku 1914 rozpoczął studia rolnicze na uniwersytecie we Wrocławiu lecz po trzech semestrach naukę przerwał, ze względu na rozwiązanie roku - większość studentów zgłosiła się do wojska. Wrócił do Ostrowa i podjął praktykę w majątku W. Niemojowskiego w Śliwnikach. 1.10.1915 r. powołany do służby w 7 pp gwardii w Berlinie, pozostał w tym oddziale do 1.08.1917. W okresie 3.12.1915 ? 1.09.1916 r. był na kursie oficerskim w Zossen. Skierowany na front zachodni, walczył m.in. pod Reims, w Szampanii pod Verdun, później był na froncie rosyjskim, nad Styrem; w lipcu 1916 pod Łuckiem był ranny. Po wyleczeniu zajmował się szkoleniem rekrutów i pracą kancelaryjną w batalionie zapasowym pułku. W lipcu 1917 r. wyreklamowany z wojska, w stopniu kaprala, podjął pracę w majątku Oświęcimskich, w Plugawicach koło Ostrzeszowa. Po wybuchu rewolucji w Niemczech ochotniczo wstąpił do pułku piechoty polskiej formowanego w Ostrowie. Był również członkiem Rady Robotniczo-Żołnierskiej w Ostrzeszowie.
W batalionie ostrzeszowskim objął funkcję adiutanta szefa sztabu. Uczestniczył w akcjach oddziału m.in. pod Kobylą Górą (15.01.1919). 12.02.1919 mianowany sierżantem. 18.02.1919 dowodził załogą Korzenia; następnego dnia miejscowość ta została zajęta przez Niemców, zaś sam Witold Pruszinkiewicz ranny dostał się do niewoli. Przewieziono go najpierw do Kępna, później do obozu jenieckiego w Neuhammer, a następnie do Wrocławia. Tam został osądzony i skazany na śmierć, jednak w lipcu 1919 r. udało się przekupić strażnika i umożliwić mu ucieczkę. Przedostał się na teren Królestwa Polskiego. Po wypoczynku i powrocie do zdrowia, w Ostrowie Wlkp. zgłosił się do wojska. Od 10 do 20.09.1919 był w kompanii rekonwalescentów batalionu zapasowego 12 p. strzelców wlkp., następnie do 1.12.1919. służył w 3 kompanii tegoż baonu. Od 2.12.1919 do 1.10.1920 r. był przydzielony do kompanii sztabowej Dowództwa Frontu Wielkopolskiego, później - kompanii sztabowej Dowództwa Okręgu Generalnego Poznań. 11.11.1920 rozkazem nr 181 DOGen mianowany podchorążym, 1.03.1921 r. - podporucznikiem (ze starszeństwem od 1.06.1919), zaś 19.03.1939 r. - porucznikiem. Wyżej nie awansował. W 1922 r. zwolniony do rezerwy, przez okres międzywojenny posiadał przydział mobilizacyjny do 58, 60 i 70 pp. Był wysoko ceniony jako oficer rezerwy.
Po zwolnieniu na własną prośbę z wojska, zamieszkał w Ostrzeszowie i założył fabryczkę płatków ziemniaczanych, produkującą na eksport do Szwajcarii. Ze względu na utrudnienia tranzytowe stworzone przez Niemców, firma straciła rację bytu. Witold Prusinkiewicz podjął wówczas pracę w Banku Ludowym w Ostrzeszowie, a później w fabryczce ceramicznych materiałów ogniotrwałych, wykorzystującej złoża kwarcytu zalegające w okolicach Parzynowa. Był aktywny społecznie, m.in. w Towarzystwie Powstańców i Wojaków i w miejscowym Kółku Rolniczym (zajmował się sadownictwem), czynnie angażował się w działalność Stronnictwa Narodowego, był aktywnym antypiłsudczykiem.
Zmobilizowany w marcu 1939 odbył kurs dozorowania, następnie służył w kępińskim batalionie Obrony Narodowej, jako komendant punktu kontrolnego. Uczestniczył w walkach m.in. w okolicach Łukowa, Żabikowa i Radzynia, jako dowódca kompanii. Po 14.09.1939 dołączył do grupy płk. M. Ocetkiewicza, w której objął dowództwo I batalionu - przypuszczalnie po majorze J. Gabryelu. Działał na Lubelszczyźnie, m.in. w rejonie Podlodowa i Wólki Rudeckiej, gdzie po rozbiciu całego zgrupowania został wzięty do niewoli. Aż do wyzwolenia przebywał w obozie oficerskim VII A w Murnau (nr 15 810). Po powrocie z niewoli aż do emerytury pracował jako główny księgowy w ostrowskiej firmie "Jedność". Należał do reaktywowanego Związku Powstańców Wielkopolskich 1918/19. Zmarł w Ostrzeszowie 15 IV 1974 r., spoczywa na miejscowym cmentarzu parafialnym. Pozostawił interesujące (częściowo publikowane na łamach "Gazety Ostrzeszowskiej", po części zachowane dotąd w rękopisie) wspomnienia z okresu powstania wielkopolskiego i kompletną korespondencję jeniecką z lat 1939 - 1945. Był odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP (1966), Medalem Niepodległości, Medalem za Wojnę 1918 - 1921, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką Za Waleczność KNRL oraz Krzyżem Żelaznym I klasy.
W 1924 roku zawarł związek małżeński z Zofią Kleinertówną (1897 - 1976). Dzieci: Ksenia Anastazja (ur.1926, lekarz weterynarii), Janusz Ludwik (ur.1930, mgr inż.).

Witold Prusinkiewicz dowodził walkami pod Korzeniem