Wieś Mielęcin położona jest u podnóża najwyższego wzniesienia Wielkopolski - Kobylej Góry (wys. 284 m n.p.m.).
Mielęcin w czasach średniowiecznych należał do biskupa wrocławskiego. Oderwanie tego terytorium od Śląska po raz pierwszy nastąpiło około roku 1146 tj. po wygnaniu Władysława II z kraju. Wówczas weszło ono w skład dzielnicy Mieszka III Starego, z tych czasów pochodzi najstarszy dokument dotyczący Mielęcina. Od 1234 roku do 1241 panują tu znowu książęta śląscy - Henryk Brodaty i Henryk Pobożny. Po klęsce tego ostatniego, w bitwie z Tatarami pod Legnicą, tereny Kępna ponownie zajmują książęta wielkopolscy - Przemysław I i Bolesław Pobożny, a po jego śmierci w 1249 roku - Przemysław II.
Od 1296 r. panowanie nad naszymi terenami rozpoczyna Władysław Łokietek - późniejszy król polski, z przerwą w latach 1300 - 1312, kiedy tereny te zajął król czeski - Władysław II, a po nim Henryk Głogowski i jego syn - Konrad. Kolejny król polski - Kazimierz Wielki postanowił umocnić granicę z Czechami, tworząc fortyfikacje i włączając zamki w Ostrzeszowie, Kępnie, Baranowie i Bolesławcu do ogólnego systemu obronnego, który ciągnął się od Krakowa po Kujawy. W 1382 roku król polski - Ludwik Węgierski przekazał tereny kępińskie Władysławowi Opolczykowi jako lenne śląskie. Dopiero w 1393 r. Odzyskał je przy użyciu siły i ponownie włączył do Polski Władysław Jagiełło Na przełomie XV i XVI wieku właścicielami Mielęcina byli hr. Mielęccy, a wieś włączono do utworzonego powiatu ostrzeszowskiego, mającego tamże siedzibę swojego starostwa. Będąc częścią tegoż powiatu, Mielęcin wszedł wraz z ziemią Wieluńską, zwaną wówczas Rudzką do Województwa Sieradzkiego. Do tego województwa należy do roku 1793.
W tym czasie nabyła Mielęcin rodzina Masłowskich, która pobudowała folwarki: Emilianów i Faustiankę oraz kolonię: Weronikopole, Julianopol i Hipolitopol (nazwy kolonii pochodzą od imion dzieci). Ostatnia z rodziny Masłowskich sprzedała Mielęcin księciu Bironowi z Kurlandii w Sycowie. W ten sposób Mielęcin znalazł się w granicach Prus, wchodząc od 1815 roku w skład utworzonego na Kongresie Wiedeńskim Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Istotna zmiana nastąpiła również w kościelnej przynależności organizacyjnej naszego terenu. Bullą z dnia 15 lipca 1821 roku papież Pius VII odłączył dekanaty: ostrzeszowski i kępiński od diecezji wrocławskiej i przyłączył je do diecezji poznańskiej. Mielęcin wszedł ponownie w skład parafii Parzynów. Od 1889 roku Mielęcin wchodzi w skład powiatu kępińskiego, utworzonego przez władze pruskie. W 1897 roku właścicielami Mielęcina stają się Hulewiczowie z Kościanek.
W czasie walk powstańczych 1918-1920 wieś leżała na linii demarkacyjnej i obsadzona była przez wojska niemieckie ''Grenzschutzy''. Tenże ''Grenzschutz'' 20 czerwca 1919 roku internował ówczesnego właściciela Mielęcina - Franciszka Życkiego oraz nauczyciela miejscowej szkoły - Władysława Majewskiego, wywożąc ich na 8 tygodni do Neuhammer. 17 stycznia 1920 roku miejscowość zajęli Polacy, przyłączając ją do macierzy.
28 marca 1928 roku powiat kępiński podzielono na osiem obwodów wójtowskich, Mielęcin wszedł w skład wójtostwa Krążkowy. 1 kwietnia 1932 roku powiat ostrzeszowski zniesiono i włączono do powiatu kępińskiego, powracają c do stanu sprzed roku 1889.
W czasie II wojny światowej podejmowano tu różne ruchy konspiracyjne oraz próby nawiązania kontaktów z czeskim ruchem oporu. W Mielęcinie istniały także skupiska czeskie, ich dowódcą był nauczyciel Rudolf Niewieczerzał. Działał tu także aktywnie pluton A.K., którego dowódcą był Jan Tomaszewski.

Dwór

Zbudowany został w 1784 roku przez rodzinę Masłowskich, w której posiadaniu Mielęcin znajdował się przez przeszło 100 lat (data budowy na fasadzie). Barokowy, zwrócony frontem ku wschodowi, murowany, potynkowany, parterowy z piętrowymi facjatkami oraz piwnicami sklepionymi kolebkowo z lunetami, trzynastoosiowy. Na osi środkowej znajdują się niewielkie ryzality, natomiast od ogrodu weranda. Wnętrze dworu jest dwutraktowe z sienią i owalnym salonem na osi. Układ pozostałych lokalności symetryczny. W narożniku pd.-zach. pomieszczenie sklepione kolebkowo z lunetami (dawna kaplica). W sieni znajduje się drewniana klatka schodowa klasycystyczna I poł. XIX wieku.
Stolarka z okuciami o formach rokokowych. W ryzalicie frontowym na parterze zauważamy przedsionek otwarty trzema arkadami, na piętrze podziały ramowe, zwieńczenie w formie szczytu półkolistego o falistych spływach. Ryzalit od ogrodu zamknięty trójkątnym przyczółkiem. Dach łamany polski, kryty dachówką z lukarnami. Na lukarnach i szczytach blaszane pazdury (obecnie istnieją tylko fundamenty).

Karczma

Wzniesiona została na początku XIX wieku przez ostatnią właścicielkę z rodziny Masłowskich. Klasycystyczna, zwrócona frontem ku zachodowi. Murowana, otynkowana. Parterowa, z piętrowym portykiem dwukolumnowym w elewacji frontowej, zwieńczonym trójkątnym przyczółkiem. Narożniki boniowane. Wnętrze przebudowane. Dach naczółkowy kryty dachówką (rozebrana w latach 70-tych).

Edytowano 1raz, ostatnia edycja 2008-06-23 14:30:48