Trzcinica położona jest w Wielkopolsce, niedaleko granicy z Górnym Śląskiem, w odległości 15 km na południe od Kępna. Obszar gminy Trzcinica przecina dolina rzeki Pomianki, zwanej dawniej Lubieczenią.

Najstarsze wzmianki o Trzcinicy pochodzą z 1120 roku, kiedy to Piotr Włost, zwany Duninem, nadał Trzcinicę wrocławskiemu klasztorowi św. Wincentego. Darowizna ta została później potwierdzona przez Bolesława Kędzierzawego (1149r.), papieża Celestyna III (1193r.) i papieża Innocentego III (1201r.). W 1203 roku biskup wrocławski Cyprian poświęcił kościół w Trzcinicy na cześć św. Wincentego, N.M.Panny i św. Marii Magdaleny (wcześniej w bulli papieża Innocentego III z 1201r. kościół trzcinicki p.w. św. Marii Magdaleny).

Dobra trzcinickie były w posiadaniu klasztoru św. Wincentego do roku 1245. Później przeszły w posiadanie biskupa wrocławskiego. W 1360 roku biskup Przecław nadał je w dożywocie kanonikowi poznańskiemu Stefanowi Gromassy, ten zaś później sprzedał Trzcinicę w prywatne ręce szlachty polskiej.

Już w 1373 roku pojawia się w dokumentach wzmianka o Stogniewie z Trzcinicy i jego żonie Annie. W 1496 roku ich syn Piotr Stogniew odziedziczył po nich majątek Laski, który następnie sprzedał swym braciom Mikołajowi i posiadającemu już dobra trzcinickie Janowi. W 1511 roku Jan Stogniew przyjął nazwisko Trzciński. Jeszcze w tym samym roku Zygmunt I Stary nadał mu herb Oksza.

Jak podaje pan Edmund Sroka w książce "Trzcinica w 875 - leciu", ród Trzcińskich zapisał się w pamięci mieszkańców tych ziem, jako ludzie sprawiedliwi i gospodarni.

Trzcinica często nękana była przez wojny i klęski żywiołowe. Wiemy, że ziemie te zostały zdziesiątkowane przez najazdy tatarskie a podczas Potopu Szwedzkiego stacjonowały tu wojska najeźdźcy w liczbie ok. 200-300 żołnierzy, siejąc strach i zniszczenie wśród chłopstwa. Podobno doszło nawet do bitwy między chłopami a szwedzkim oddziałem.

W latach 1708, 1710 i 1713 wybuchła we wszystkich okolicznych wsiach cholera, dziesiątkując ludzi. W latach 1993-1994, podczas budowy parkingu przy kościele w Trzcinicy, natrafiono na mogiły zmarłych podczas wspomnianych epidemii.

Ok. 1805 roku Aniela z Jastrzembowskich, żona Stefana Trzcińskiego, ufundowała murowany kościół. Za rządów tej pary Trzcinica i okoliczne wioski przeżywały znaczne ożywienie gospodarcze.


Trzcinica była w rękach rodu Trzcińskich do roku 1812 kiedy to Ignacy Trzciński, zamienił się z baronem Knobelsdorfem na Biskupice na Górnym Śląsku. Po roku 1843 nastąpiło stopniowe rozdrobnianie majątku Trzcinica, który przeszedł we władanie różnych właścicieli.

Jak podaje Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich p.red Filipa Sulimierskiego, w 1843 roku Trzcinicę stanowiła wieś z dwoma młynami (z wcześniejszych dokumentów wiadomo, że dwa młyny dziedziczne istniały już w 1580 roku, jeden z nich znajdował się na grobli w kierunku wsi Smardze). Grobla tworzyła okręg wiejski mający 77 budynków mieszkalnych i 596 mieszkańców (504 katolików, 85 protestantów i 7 żydów). Również dwór trzcinicki posiadał młyn i 7 domów zamieszkanych przez 104 mieszkańców (52 katolików i 52 protestantów).

Ostatnim właścicielem majątku Trzcinica był Maksymilian Blau, który w Trzcinicy zamieszkał w 1898 roku, a w roku 1900 wybudował tam pałac. W styczniu 1945 roku, przed nadejściem wojsk radzieckich, rodzina Blaua wyjechała do Niemiec.