Zamieszczę listę delegatów na Sejm Dzielnicowy. Proponuję abyśmy wspólnymi siłami opracowali noty o tych delegatach.

1.Biegański Józef, Bieganice
2.Biegański Józef, Siemianice (gm. Łęka Opatowska, pow. kępiński.)
3.Cichosz Jan, Krążkowe.
4.Gąszczak Jan, Baranów.
5.Hącia Wacław, Kępno.
6.Jasiński Paweł, Kępno.
7.Karłowska Teodozja, Kępno.
8.Kluska Józefa, Ostrówiec.
9.Maryniak Ig., Łąka Opatowska.
10.ks. Nowacki Ignacy, Kępno.
11.Ogorzelski Antoni, Słupia.
12.Pelpliński Jan, Torzyniec.
13.Siwek Jan, Kępno.
14.Hr. Szembek Aleksander, Siemianice (gm. Łęka Opatowska, pow. kępiński,).

Aleksander Szembek urodził się w Siemianicach 12 stycznia 1886 jako syn Piotra Szembeka i Marii z Fredrów - wnuczki Aleksandra Fredry. To właśnie na nią po śmierci męża w 1896 r. spadł ciężar wychowywania dzieci i kierowania dużym majątkiem ziemskim. Oleś ? bo tak zdrobniale go nazywano ? razem ze starszymi siostrami: Jadwigą (ur. 1883) i Zofią (ur. 1884) uczestniczył w pracach archeologicznych w Siemianicach. Brał czynny udział w pracach założonej w pałacu przez siostry tajnej szkoły polskiej, w której dzieci z kręgu rodziny i znajomych uczono języka polskiego, polskiej literatury i historii. Mały Aleksander w dzieciństwie otrzymał staranne wykształcenie z zakresu historii, literatury, przyrody, języków obcych i rysunku. Do gimnazjum uczęszczał w Ostrowie Wlkp. Tam też z pewnymi problemami zdał egzaminy maturalne. Problemem dla niemieckiego grona pedagogicznego był nie poziom intelektualny młodego Szembeka, ale poziom jego polskich przekonań i działalność patriotyczna podjęta z siostrami na pobliskim Śląsku Opolskim polegająca na rozprowadzaniu polskich książek, czym zainteresowała się niemiecka policja. Z tego powodu do czasu zakończenia śledztwa matura została odroczona. W drodze wyjątkowej pozwolono mu zdawać maturę o pół roku później, lecz z wszystkich 16-u przedmiotów, przed osobną komisją, złożoną z 16- u profesorów. Zdał ją świetnie ? w świadectwie umieszczono jednak ?naganę? za działalność.
Studia rozpoczął Aleksander we Wrocławiu, by następnie przenieść się do Lipska i dalej na uniwersytety w Belgii i Francji, gdzie wspomagał materialnie uboższych studentów z Polski. Pasjonował się ekonomią, ale poświęcił się dyplomacji. W dniach 3-5 XII 1918 r. jako jedyny ziemianin z powiatu kępińskiego uczestniczył w obradach Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu. Fakt jego wyboru na delegata dowodzi społecznego poparcia dla narodowej i niepodległościowej postawy Szembeków z Siemianic.
Wytyczona po zawieszeniu działań zbrojnych powstania wielkopolskiego linia demarkacyjna rozdzielająca walczące strony przebiegała aż 10 kilometrów na północ od Siemianic, pozostawiając je po stronie niemieckiej. Ostatecznie powiat kępiński znalazł się w granicach państwa polskiego, a Szembekowskie Siemianice ? na samym południowym krańcu Wielkopolski, tuż przy granicy z Niemcami.
Aleksander Szembek z ramienia Rzeczypospolitej został wyznaczony na polskiego komisarza granicznego do ustalenia powojennej granicy z Niemcami. Dobrze zorientowany w panujących realiach narodowościowych i społecznych, biegle władający językiem niemieckim i francuskim, określany w Paryżu mianem ,,przyjaciela Francji? z doktoratem francuskiej uczelni, był osobą ze wszech miar kompetentną i dobrze postrzeganą przez Francję ? sojusznika, na którym Polsce szczególnie zależało. Jaki był jego wkład w zasięg i ostateczny kształt granicy Polski z Niemcami? Sprawa ta pozostaje niewyjaśniona i wymaga podjęcia szczegółowych badań.
Utworzenie ambasady polskiej w Paryżu z ambasadorem Alfredem Chłapowskim (także delegatem na Sejm Dzielnicowy) przyniosło Aleksandrowi Szembekowi mianowanie na stanowisko radcy ambasady polskiej w Paryżu. Zdjęcia Aleksandra Szembeka z 1924 r. w gronie komisarzy granicznych Włoch, Francji i Anglii świadczą o tym, że dalej zajmował się sprawami granic i ich korektami, które wymagały konsultacji stron. Niespodziewanie w lipcu 1926 r. został odwołany z Paryża do Warszawy. Powraca do Siemianic, gdzie oczekuje na powołanie do czynnej służby dyplomatycznej. Do mianowania na placówkę dyplomatyczną jednak nie doszło.
Paryż stał się celem jego ostatniej podróży. Wykład dotyczący jego nowej książki z zakresu ekonomii, który miał wygłosić w klubieAssociation France-Pologne, nie doszedł do skutku z powodu jego nagłej śmierci 2 lutego 1928 r. Jego ciało zostało przewiezione z Paryża do Siemianic i spoczęło w rodzinnej krypcie siemianickiego kościoła.

15.Wypych Jan, Trzcina..
16. Wypych Jan, Trzcienica

Edytowano 1raz, ostatnia edycja 2009-10-16 22:08:07