Zarówno na terenie wsi jak i w okolicy znajduje się wiele stanowisk archeologicznych, na których ślady działań człowieka datuje się na 40-60 tys. lat p.n.e. Okolice obecnego Mikorzyna były więc zamieszkane od tysięcy lat. Wiele stanowisk z epoki kultury łużyckiej w tym cmentarzysk znajduje się na terenie samej wioski jak i w jej bezpośrednim sąsiedztwie. Stanowiska te datowane są na ok. 3500 lat p.n.e. Sama wioska, ma więc bardzo bogate tradycje historyczne jako teren osadnictwa, które miało miejsce na setki lat przed chrztem Polski i ustanowieniem państwowości. Na terenie wioski znalezione zostały prasłowiańskie posągi, później wykorzystane jako fundament karczmy. Prawdopodobnie spokojny równinny charakter oraz znaczna ilość wody w postaci strumieni dostarczała schronienia i żywności. Z prac wykopaliskowych wiadomo również, że teren ten pokryty był lasem zapewne zasobnym w zwierzynę. Wiadomo także o obozie rzymskim jaki znajdował się na terenie dzisiejszej wioski.
Przez Mikorzyn przepływa rzeka Rudnica, obecnie zasilająca trzy niewielkie zbiorniki wodne na terenie ośrodka rekreacyjno-wypoczynkowego. Wśród pól otaczających wioskę znajdują się pozostałości niegdyś uczęszczanej drogi oraz młyna, który stał poza obrębem dzisiejszego Mikorzyna. Ilustruje to bogatą historię wykorzystywania zasobów wodnych oraz skomplikowany system spiętrzania wody. W położonym nieopodal gospodarstwie stoi ponad tysiącletni dąb. Złożony system odprowadzania wody ze stawów oraz całego dość podmokłego terenu wioski, znajduje odbicie w odrestaurowanym systemie wodnym przypałacowego parku. W centralnej części wioski nieopodal kościoła znajdują się trzy budynki zbudowane przez hitlerowców. W czasie drugiej wojny światowej swoją siedzibę miało w nich gestapo. Tam również dzielono łupy i zrabowane w okolicy dobra. Po wojnie w budynkach mieściła się poczta ośrodek zdrowia oraz dom nauczyciela.
Zabytki
- aleja zabytkowych dębów w kierunku wsi Mechnice
- pałac oraz park przypałacowy
- sanktuarium św. Idziego w neobarokowym, dwuwieżowym kościele z XX wieku
-rzeźba św. Idziego, późnogotycka z ok. 1500 roku
-odkryte w roku 1856 nieckowate kamienie żarnowe z rysunkami bożków normańskich i znakami runicznymi
-urny z pochówków kultury łużyckiej (muzeum Kępno)
Neobarokowy kościół murowany p.w. św. Idziego Opata wybudowano w latach 1927-33 według projektu architekta Stanisława Mieczkowskiego. Świątynię wykończono w latach 1947-51.
Jest to budowla jednonawowa z transeptem i dwuwieżową fasadą. Wokół prezbiterium podcienie.
W ołtarzu głównym wykorzystano fragmenty dawnego z XVIII w. W ołtarzu tym późnogotycka rzeźba św. Idziego z około 1500 r. Dwa późnobarokowe ołtarze boczne ze zwojów akantu pochodzą z 1 poł. XVIII w. Umieszczono w nich barokowe obrazy św. Agnieszki i św. Wawrzyńca. W kaplicy barokowy ołtarz z rzeźbą św. Jana Nepomucena, namalowany przez J. Baltazara de Jung w 1794 r. Został odnowiony w 1852 r.
Ponadto wewnątrz warto zwrócić uwagę na barokową ambonę z XVIII w. z herbem Jastrzębiec, barokową chrzcielnicę, kamienną kropielnicę z 1796 r., feretrony z obrazami św. Jerzego oraz Niepokalanego Poczęcia z XVIII/XIX w., Matki Boskiej Częstochowskiej i św. Anny Samotrzeć, Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XIX w. W drewnianym obejściu przy kościele znajduje się obraz Chrystusa Ukrzyżowanego z XVIII w.
W 1999 r. świątynia została podniesiona do rangi Sanktuarium. Jest to miejsce licznych pielgrzymek i słynnego odpustu ku czci św. Idziego.
Tradycja mówi, że od początku naszych dziejów św. Idzi zjawiał się w tym miejscu ,gdzie teraz stoi kościół. Pomagał
ludziom w różnych sprawach. Od wieków w przekonaniu społeczeństwa św. Idzi w Mikorzynie - to miejsce święte.
Kroniki podają ,że np. w czasie zaborów przychodzili tu pielgrzymi od Wieruszowa, Wielunia ze Śląska, z Sycowa,
Oleśnicy i aż od Trzebnicy, nie licząc całej południowej Wielkopolskiej ziemi.
W okresie letnim najwięcej ludzi przychodzi na modlitwę. Z księgi wpisów wynika , że są z różnych stron Polski.
Natomiast na tygodniowy odpust - zwłaszcza zakończenie - kilka tysięcy wiernych.
Edytowano 2razy, ostatnia edycja 2008-06-28 11:48:56
Przez Mikorzyn przepływa rzeka Rudnica, obecnie zasilająca trzy niewielkie zbiorniki wodne na terenie ośrodka rekreacyjno-wypoczynkowego. Wśród pól otaczających wioskę znajdują się pozostałości niegdyś uczęszczanej drogi oraz młyna, który stał poza obrębem dzisiejszego Mikorzyna. Ilustruje to bogatą historię wykorzystywania zasobów wodnych oraz skomplikowany system spiętrzania wody. W położonym nieopodal gospodarstwie stoi ponad tysiącletni dąb. Złożony system odprowadzania wody ze stawów oraz całego dość podmokłego terenu wioski, znajduje odbicie w odrestaurowanym systemie wodnym przypałacowego parku. W centralnej części wioski nieopodal kościoła znajdują się trzy budynki zbudowane przez hitlerowców. W czasie drugiej wojny światowej swoją siedzibę miało w nich gestapo. Tam również dzielono łupy i zrabowane w okolicy dobra. Po wojnie w budynkach mieściła się poczta ośrodek zdrowia oraz dom nauczyciela.
Zabytki
- aleja zabytkowych dębów w kierunku wsi Mechnice
- pałac oraz park przypałacowy
- sanktuarium św. Idziego w neobarokowym, dwuwieżowym kościele z XX wieku
-rzeźba św. Idziego, późnogotycka z ok. 1500 roku
-odkryte w roku 1856 nieckowate kamienie żarnowe z rysunkami bożków normańskich i znakami runicznymi
-urny z pochówków kultury łużyckiej (muzeum Kępno)
Neobarokowy kościół murowany p.w. św. Idziego Opata wybudowano w latach 1927-33 według projektu architekta Stanisława Mieczkowskiego. Świątynię wykończono w latach 1947-51.
Jest to budowla jednonawowa z transeptem i dwuwieżową fasadą. Wokół prezbiterium podcienie.
W ołtarzu głównym wykorzystano fragmenty dawnego z XVIII w. W ołtarzu tym późnogotycka rzeźba św. Idziego z około 1500 r. Dwa późnobarokowe ołtarze boczne ze zwojów akantu pochodzą z 1 poł. XVIII w. Umieszczono w nich barokowe obrazy św. Agnieszki i św. Wawrzyńca. W kaplicy barokowy ołtarz z rzeźbą św. Jana Nepomucena, namalowany przez J. Baltazara de Jung w 1794 r. Został odnowiony w 1852 r.
Ponadto wewnątrz warto zwrócić uwagę na barokową ambonę z XVIII w. z herbem Jastrzębiec, barokową chrzcielnicę, kamienną kropielnicę z 1796 r., feretrony z obrazami św. Jerzego oraz Niepokalanego Poczęcia z XVIII/XIX w., Matki Boskiej Częstochowskiej i św. Anny Samotrzeć, Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XIX w. W drewnianym obejściu przy kościele znajduje się obraz Chrystusa Ukrzyżowanego z XVIII w.
W 1999 r. świątynia została podniesiona do rangi Sanktuarium. Jest to miejsce licznych pielgrzymek i słynnego odpustu ku czci św. Idziego.
Tradycja mówi, że od początku naszych dziejów św. Idzi zjawiał się w tym miejscu ,gdzie teraz stoi kościół. Pomagał
ludziom w różnych sprawach. Od wieków w przekonaniu społeczeństwa św. Idzi w Mikorzynie - to miejsce święte.
Kroniki podają ,że np. w czasie zaborów przychodzili tu pielgrzymi od Wieruszowa, Wielunia ze Śląska, z Sycowa,
Oleśnicy i aż od Trzebnicy, nie licząc całej południowej Wielkopolskiej ziemi.
W okresie letnim najwięcej ludzi przychodzi na modlitwę. Z księgi wpisów wynika , że są z różnych stron Polski.
Natomiast na tygodniowy odpust - zwłaszcza zakończenie - kilka tysięcy wiernych.
Edytowano 2razy, ostatnia edycja 2008-06-28 11:48:56