Wasserpolacken z okolic Sycowa.

Ciekawa pocztówka przedstawiająca niemiecki punkt widzenia Polaków zamieszkających pogranicze polsko-niemieckie.W srodku stary kościół w Kozie Wielkiej.
Określenia po raz pierwszy zaczęli używać Prusacy wobec ludności polskiej mieszkającej na Dolnym Śląsku. Wasserpolami nazywał również swoich rodaków na Śląsku proboszcz kluczborski Adam Gdacjusz.[2] W wyniku trzech wojen śląskich wygranych przez Prusy z Austrią w roku 1763 tereny Śląska zostały włączone w granice Prus. Pierwotnie nazwy „Wasserpolacken” („wodni Polacy”) Prusacy nadawali Polakom mieszkającym na Dolnym Śląsku, którzy zajmowali się rybołówstwem oraz flisactwem[3], w XVII w. wobec ludności posługującej się gwarą górnośląską[4].

Historycy pruscy relacjonując działania wojenne na Śląsku jakie miały miejsce w okresie napoleońskim używają terminu "wasserpolnisch" opisując także liczne dezercje Ślązaków z armii pruskiej oraz działalność dywersyjną ze strony „polnische, unzuverlässige Mannschaft”. Niemiecki historyk Friedrich Christoph Förster używa tego określenia na Górnoślązaków, o których pisze, że głodni i obdarci tkacze, „verschnappste Wasserpolacken" nie chcieli służyć w armii pruskiej i dlatego zaciągi na Śląsku przebiegały słabo. Napisał także, że rekruci uciekali od branki zwłaszcza na Śląsku Górnym, a w rejonach Namysłowa i Oleśnicy wybuchały z tego powodu zamieszki i strajki rolne[5]. W późniejszym okresie nazwę tę[6] rozciągnięto na inne grupy w strefie pogranicza niemiecko-polskiego zarówno Górnoślązaków, Mazurów oraz Kaszubów[8].

Dnia 25 listopada 1939 r. w Urzędzie do Spraw Polityki Rasowej NSDAP powstał memoriał Erharda Wetzela i Günthera Hechta pt. „Traktowanie ludności byłych obszarów Polski z punktu widzenia polityki rasowej”, poruszający sposób traktowania ludności na terenach II RP wcielonych do III Rzeszy, w którym terminem Wasserpolen określeni są zarówno Kaszubi, Mazurzy jak i Ślązacy.