Prawdopodobnie pierwszy kościół w Trębaczowie zbudowano w XIII wieku, jednak pierwsza wzmianka o nim znajduje się w akcie procesowym duchowieństwa wrocławskiego z 1376 roku, który wymienia 13 parafii (Cieśle, Czermin, Domasłów, Goszcz, Koza Wielka, Krzywizna, Międzybórz, Ostrzeszów, Syców, Trębaczów, Stradomia Wierzchnia, Stradomia Dolna, i Ślizów) podległych archiprezbiteratowi w Sycowie. Parafię erygowano najprawdopodobniej 21 września 1371 roku podczas lokacji wsi na prawie średzkim. Kościół parafialny , drewniany , kilkakrotnie niszczony , był początkowo pod wezwaniem Świętego Mateusza , później po roku 1638 Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej. Od XIV wieku przy parafii istnieje szkoła . Akta z 1440 roku wspominają plebana Bernarda Gawrona komendatariusza Bralina. W połowie XVI stulecia kościołem zawładnęli protestanci , który w ich rękach pozostał do roku 1596 , kiedy to nowym właścicielem wsi został katolik Abraham von Dohna. W wyniku wojny trzydziestoletniej po zdobyciu ziemi sycowskiej przez wojska saskie i śmierci pana stanowego Karla Hanibala von Dohna, stany państwa sycowskiego w 1633 roku odebrały katolikom wszystkie kościoły w dekanacie, a duchownych katolickich przepędzono. Sytuacja ta trwała do roku 1637 , kiedy to katolicy odzyskali kościół na stałe. Nowy pan stanowy Maksymylian Ernst von Dohna nie uczynił jednak nic dla wsparcia katolików, był zresztą zainteresowany przejęciem dotychczasowych dochodów kościelnych. Wszystkie te zaburzenia przyniosły olbrzymie szkody, podupadł autorytet zarówno jednego jak i drugiego wyznania, słabło też morale wyznawców. Przywracanie katolicyzmu w dekanacie sycowskim przy ogromnych brakach w wyposażeniu poszczególnych kościołów, kłopotach natury materialnej, oraz niechęci niekatolików przebiegało bardzo powoli. Ostatecznie katolicki archiprezbiterat sycowski wyłonił w składzie parafialnym: Syców, Bralin, Trębaczów, Turkowy, Domasłów, Mąkoszyce, Drołtowice, Dziesławice i Szczodrów. Inne parafie zostały zniesione, albo podporządkowane sąsiadującym kościołom parafialnym jako kościoły filialne. W 1638 roku proboszczem w Trębaczowie został ksiądz Jan Melde , zarządzający również kościołami filialnymi w Nowej Wsi i Gronowicach. Po nim parafią zarządzał ks. Tomasz Michał Krysla ( zm. 1682 w Bralinie). Obraz patronki kościoła uległ zniszczeniu w 1696 roku . W I połowie XVIII w. ks. Anton Franz Jurczyk (zm. 1771 r.) utworzył szkołę katolicką w Nowej Wsi, a po śmierci ks. Causy z Domasłowa w 1758 roku przejął po nim sprawy duszpasterskie, później Domasłów przeszedł pod administrację proboszcza z Turkowych. W 1777 roku za czasów ks. Pawła Mortiza zbudowano obecny murowany kościół, na podbudowie dawnego, drewnianego. Po śmierci ks. Mortiza parafią zarządzał ks. Franciszek Forner. W 1833 roku powstaje szpital dla chorych , ubogich i sierot fundowany przez księdza Jana Giemzę i Karolinę Forner. W 1872 roku proboszczem został ksiądz Aleksander Zajadacz , wybitny duszpasterz , sławny kaznodzieja archiprezbiter , działacz społeczny , poseł ziemi sycowskiej i opolskiej do Riechstagu, budowniczy trzech szkół parafialnych i kościoła w Międzyborzu , którego życie- zdaniem współczesnych – było „ pracą zbożną i trudem ”. 13 maja 1872 roku książę biskup Henryk Förster odłączył Nową Wieś od parafii w Trębaczowie. W 1888 roku odmalowano wnętrze kościoła a w 1896 roku wymieniono pokrycie wieży. W 1908 roku Ksiądz Ryszard Liwowski gruntownie odnawia kościół. W 1909 roku zbudowano obecną plebanie. Ksiądz Ryszard Liwowski był bardzo zainteresowany sprawami swoich parafian i zauważył , że w wielu wypadkach pozbawieni byli pomocy lekarskiej. W związku z tym, ksiądz postanowił sprowadzić siostry zakonne , które miały opiekować się chorymi . 25 listopada 1911 roku , siostry Boromeuszki , otrzymały zezwolenie na osiedlenie się w Trębaczowie. 1 października 1912 roku przybyły dwie siostry zakonne z Trzebnicy , i zamieszkały w szpitalu księdza Giemzy. W 1916 r. Carl Liebich z Wrocławia odnawia ołtarz główny, a w 1921 roku Józef Bach z Rychtala dokonuje remontu organów. W 1922 roku naprawiono dach kościoła, a w 1926 r. wymieniono obicie ścian wieży. W wyniku plebiscytu śląskiego i powrotu Trębaczowa do państwa polskiego, papież Pius XI wydał bullę cyrkumskrypcyjną (28.X 1925 r. „Vixdum Poloniae unitas”) na podstawie której parafia wraz z całym dekanatem bralińskim zostaje odłączona od Archidiecezji Wrocławskiej i przyłączona do Archidiecezji Poznańskiej . Dzięki staraniom księdza Andrzeja Czecha sklepienie kościoła w 1935 roku otrzymuje piękną polichromię nieznanego malarza artysty. Po śmierci księdza Czecha( 1935) w kwietniu 1936 r. proboszczem został ksiądz kanonik Zbigniew Wroniewicz , dziekan dekanatu bralińskiego , oraz wizytator nauki religii w szkołach podstawowych i zawodowych w ówczesnym powiecie kępińskim. W czasie II wojny światowej był kapelanem AK na rejon Kępna i Sycowa. W maju 1936 roku dokonano aktu poświęcenia parafii Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.
3 kwietnia 1939 roku prymas Polski kardynał August Hlond ofiarował parafii relikwie świętego Wojciecha . Po 1 września 1939 r. Msze Święte w kościele mogły być odprawiane tylko w niedziele w godzinach od 9.00 do 11.00 . W tygodniu nabożeństwa i msze odprawiano w kaplicach na probostwie lub w domu zakonnym. Ostatnie nabożeństwo w kościele zostało odprawione 9 lipca 1941 roku . Od tej pory miejscowy kościół był administrowany przez proboszcza ze Smogorzowa ks. Lissy , a po jego śmierci przez księdza Franciszka Wittka , oblata; późniejszego proboszcza z Dziadowej Kłody. 2 lutego 1945 roku ksiądz Wroniewicz powrócił do Trębaczowa.
W 1948 roku poświęcono dwa nowe dzwony( św. Józef i bł. Czesław) na miejsce starych (św. Mateusz i św. Andrzej) zrabowanych przez okupanta w 1943 roku. Po ks. Z. Wroniewiczu posługę w parafii pełnili księża : Henryk Kaliszan (1948-1955) i Adolf Stopa (1955-1959). W latach 1959-1963 za czasów księdza Lucjana Rondudy , odmalowano wnętrze kościoła, położono posadzkę oraz odnowiono hełmy wież. 5 grudnia 1959 roku w domu zakonnym erygowano kaplicę Krzyża Świętego. W jej wnętrzu znajdował się obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy , z wotami, doznający wielkiej czci od wiernych. Figurę św. Karola Boromeusza ,patrona zgromadzenia ustawiono w kaplicy w 1984 r. Kaplicę zlikwidowano 30 września 2008 r. po odejściu sióstr Boromeuszek z parafii. W 1968 r. przebudowano wieże kościelną- dolna kondygnacje drewnianą zastąpioną murowaną. W 1981 roku częściowo odnowiono wnętrze kościoła. 25 marca 1992 r. bullą „Totus Tuus Poloniae populus” papież Jan Paweł II powołał do istnienia 13 nowych diecezji. W wyniku tych zmian Trębaczów znalazł się w Diecezji Kaliskiej. W 1994 roku przeprowadzono remont dachu ,a w latach 1996-1997 warsztat malarsko-konserwatorski Juliana Wiącka z Ostrowa Wlkp. gruntownie odnowił wnętrze świątyni Podczas prac odkryto w płycinach balustrady chóru muzycznego malowidła z motywami girland i koszy z ziołami i kwiatami z XIX w . Od 1 sierpnia 1998 posługę w parafii pełni ksiądz Eugeniusz Walczak. W październiku 1998 r. zamontowano nowe nagłośnienie w kościele. 27-28 lipca 2002 r. w Trębaczowie dzięki telebimowi młodzież z całej diecezji mogła uczestniczyć w spotkaniu z Ojcem Świętym Janem Pawłem II, goszczącym na XVII Światowych Dniach Młodzieży w Toronto. W 2003 r. wymieniono gonty na wieżach kościoła, a od listopada 2007 r. do czerwca 2008 firma Remigiusza Cynara z Wrocławia przeprowadziła generalny remont organów. W maju 2008 roku z powodu braku powołań zapadła decyzja o likwidacji domu zakonnego w Trębaczowie. Z pracujących w parafii czterech sióstr zakonnych; dwie opuściły parafię 6 sierpnia 2008, a pozostałe 30 września 2008 r. Do parafii pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej należą: Trębaczów, Zbyczyna, Ligota.