www.kepnosocjum.pl - Forum dyskusyjne: Wojna po wojnie

O nie! Ta strona potrzebuje włączonej obsługi języka JavaScript!

Twoja przeglądarka nie obsługuje tego języka lub ma wyłączoną jego obsługę. Włącz wykonywanie kodu JavaScript w swojej przeglądarce internetowej, aby skorzystać ze wszystkich funkcji strony
lub skorzystaj z programu obsługującego język JavaScript, np. Mozilla Firefox, Apple Safari, Opera, Google Chrome lub Windows Internet Explorer w wersji wyższej niż 6.

Zobacz temat

www.kepnosocjum.pl :: Kępno i okolice :: Działalność grupy "OTTO"

Wojna po wojnie
efkama	#1 Dodany dnia 25-07-2009 11:36
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	W 2006 roku w gazecie "Słowo Polskie-Gazeta Wrocławska" w dodatku "Gazeta Sycowska" ukazał się cykl artykułów pt "Wojna po wojnie" na podstawie wspomnień wielu osób z naszego regionu spisanych przez Aleksandrę Hołubecką - Zielnicę. Poniżej wybrane fragmenty w/w cyklu ... Edytowano 4razy, ostatnia edycja 2009-07-26 18:52:18


efkama	#2 Dodany dnia 25-07-2009 11:42
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Gazeta Sycowska 13.12.2006 r. ...Dożynkowa zabawa (1945) odbyła się także w Nowej Wsi Książęcej, na której była pani Albina Poślod z Goli i tak ją zapamiętała: - Po wojnie osiedliliśmy się w Nowej Wsi Książęcej. Na szczę- ście Rosjanie nie spalili tamtejszej starej karczmy, w której nadal po wojnie odbywały się wiejskie zabawy. Pierwszy raz na zabawę poszłam z kole- żankami. Nagle, pod wieczór, do karczmy wszedł mężczyzna w wojskowym mundurze, a za nim pulchna blondynka. Na ich widok orkiestra przesta ła grać i nastała jakaś dziwna cisza. Wojskowy przedstawił się jako "Otto" i zaraz dodał, aby nikt nie ważył się uciekać przez okna. Ci, co go nie znali, byli wystraszeni, ale jego znajomi witali go radośnie. "Otto" podszedł do swoich żołnierzy i chwilę z nimi rozmawiał. Postawił im wódkę i orkiestra zagrała jakąś melodię dla honorowego gościa. On zatańczył z kilkoma dziewczynami, a w tym czasie jego blondyna stała przy bufecie i bacznie obserwowała salę. Gdy orkiestra przestała grać, Otto pożegnał wszystkich głośnym okrzykiem "cześć", a jego ludzie odpowiedzieli mu chóralnie. Para zagadkowych gości opuściła karczmę i zabawa trwała dalej..... Edytowano 2razy, ostatnia edycja 2009-07-25 16:25:30


efkama	#3 Dodany dnia 25-07-2009 12:00
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Otto zyskuje zwolenników Latem 1945 Franciszek Olszówka - pseudonim "Otto" - zgromadził w swoich szeregach oko- ło 70 żołnierzy, a w szczytowym okresie jesienno- -zimowym oddział jego liczył już ponad 150 oddanych mu ludzi. Bazę ochotników stanowili głównie rolnicy z Kępińskiego i robotnicy leśni. Współpracował z nimi także pewien ksiądz, któ- ry miał pseudonim "Kapliczka", a także lekarz, piekarz i rzeźnik. Trudno dziś ustalić, czy chodzi tu o określenie zawodów tych ludzi, czy o ich pseudonimy. Do "Otta" przyłączyła się także młodzież, głównie w wieku poborowym, dezerterzy WP i MO oraz byli członkowie organizacji konspiracyjnych,napływający tu ze wschodnich teren ów. Zdyscyplinowani członkowie oddziału Otta posługiwali się pseudonimami (np. "Grom", "Kokot", "Wasyl", "Wicher", "Lis", a zalesiony dobrze teren był doskonałym miejscem ich baz i kryjówek. Zanim grupa "Otta" dokona ataku na siedzibę PUBP w Kępnie 22/23 listopada, miała już za sobą liczne akcje zbrojne, zakończone sukcesem. Oto niektóre z nich przeprowadzone tylko w październiku (1945): 19 października w kę- pińskiej restauracji "Pod Łabędziem" zostaje zastrzelony szef UB - K. Hetman i sierżant M. Tarka, tydzień później w Rychtalu ginie od kuli referent UB S. Jerzyk, a w nocy następnego dnia zabito w Laskach funkcjonariusza UB F. Zawadę, 30 października z posterunku MO w Laskach zarekwirowano 1300 sztuk amunicji. 22 listopada w czasie wieczornej eskapady z rąk Otta zginęło w Turkowych trzech gospodarzy "peperowców". O tym, jak odbyła się egzekucja na 47-letnim repatriancie w tej wsi i jak przebiegało nawracanie przez ludową władzę na polskość hardych mieszkańców Turkowych, mogliśmy się dowiedzieć z artykułu "Boże Narodzenie 1945 (Gazeta Sycowska, grudzień 2004). Dziś powrócimy do wspomnień "braliniaka" Józefa Urbańskiego - który opowiedział nam o tym, co słyszał od rodzin pracowników UB i co widział z okna krawieckiej pracowni. Wspomnienia krawca Wojenne i powojenne perypetie pana Józefa Urbańskiego poznaliśmy już wcześniej w cyklu "Nim nastał koniec wojny" (Gazeta Sycowska, maj i czerwiec 2005). Przypominamy, że nasz bohater, po odbyciu kary więzienia w Poznaniu, powrócił do Bralina. Gdy zgłosił się do tamtejszej komendy MO, miejscowi milicjanci odwieźli go do kępińskiego Urzędu Bezpieczeństwa, w któ- rym zatrudniono go jako krawca. Pracownia krawiecka mieściła się na piętrze sąsiedniego budynku, w którym także stacjonowało kilku pracowników UB. Pan Józef nadal szył mundury, lecz już nie dla Rosjan, tak jak w Poznaniu, a dla funkcjonariuszy UB i MO. Tak wspomina on ten okres przymusowej pracy: - Tam nocowałem i pracowałem. Co dnia szyłem mundury, a także odzież dla rodzin funkcjonariuszy, którzy przynosili z miasta różne nowinki. Nagle w październiku, jak grom z jasnego nieba, dotarła do nas, krawców, wiadomość, że zastrzelono szefa UB w Kępnie, porucznika Hetmana i jego zastępcę sierżanta Tarkę. Krewni ubeków mówili, że obaj przełożeni zostali zastrzeleni przez kobietę z bandy Otta w kę- pińskiej restauracji "Pod Łabędziem", blisko dworca PKP. Zwłoki K. Hetmana i M. Tarki w restauracji "Pod Łabędziem" Edytowano 4razy, ostatnia edycja 2009-07-25 16:26:32


efkama	#4 Dodany dnia 25-07-2009 12:10
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Gazeta Sycowska 20.12.2006 Mówili też, że z życiem uszedł tylko niejaki Doktor - śledczy z Bralina. Tych trzech funkcjonariuszy miało tego dnia jechać pociągiem do Poznania, ale zostali wprowadzeni w błąd, bo pociąg, zgodnie z rozkładem jazdy, odjeżdżał godzinę później. Postanowili więc wstąpić do pobliskiej restauracji. Gdy śledczy (Doktor)poszedł do toalety, do knajpy wtargnęli napastnicy. Dziewczyna z grupy "Otta" strzeliła do Hetmana i Tarki, po czym wszyscy uciekli bryczką. - Następnego dnia wspomina pan Józef Urbański - przyszła do mnie Miecia, narzeczona Tarki, i poszedłem z nią do pomieszczenia, gdzie leżeli zabici. Dziewczyna powiedziała: "Zmień mu, panie Urbański, naszywki na mundurze, bo on nie jest porucznikiem, tylko sierżantem". Naszyłem, co kazali, i następnego dnia pochowali ich na cmentarzu w Kępnie. Znałem ich wszystkich, bo ich obszywałem. Hetman to był służbista, a ten młodszy i niższy stopniem (Tarka) był bardziej kontaktowy. Lubił nieraz ze mną pogadać, ale zawsze byłem ostrożny w rozmowie, gdyż nie ufałem im.


efkama	#5 Dodany dnia 25-07-2009 12:26
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Gazeta Sycowska 20.12.2006 Napad na kępiński Urząd Bezpieczeństwa Oto jeszcze jedna, nieznana dotąd, wersja napadu (23.11.1945) "ottowców" na kępiński PUBP przy ulicy Kościuszki zapamiętana przez krawca Józefa Urbańskiego. Dopiero po pół wieku milczenia pan Józef zdecydował się o tym opowiedzieć: - Zanim powiem, co widziałem tej nocy wspomina pan Józef - to warto wiedzieć, że kę- piński UB tylko w połowie składał się z komunistów, drugą połowę stanowili ci inni nie-komuniści. Po wojnie UB ulokowało się w dawnym pałacu starostwa. Mieszkał tam komendant Ładniak (z żoną), jego zastępca Wesołowski (także z żoną i dwójką dzieci) oraz jacyś Rosjanie i czort wie, kto jeszcze. W pałacu tym gościli często sowieccy żołnierze i różni honorowi goście. Zaś w budynku obok, gdzie była pracownia krawiecka, to stacjonowała ta szara masa pracowników powiatowego urzędu UB. Tego wieczora, gdy miano dokonać napadu, zaprzyjaźniony z nami porucznik (Wieczorek), zanim odszedł z dyżuru, ostrzegł nas (krawców), że o północy będą tu "akowcy", ale my nie wiedzieliśmy, o co chodzi. Nagle w środku nocy zbudził mnie pierwszy wystrzał. Spojrzałem ukradkiem do okna i zobaczyłem, jak pod ścianami pałacyku przemykali się jacyś ludzie. Nagle powietrzem wstrząsnęły potężne wybuchy, jak przy eksplozji granatów przeciwczołgowych. Napastnicy strzelili na dach pałacu i zaatakowali główne wejście. Gdy rozpoczęła się strzelanina, to ochrona z naszego budynku wybiegła na pomoc. Porucznik Sokołowski i jego bardzo mocno wystraszony kolega wpadli do pracowni, w której spałem. Byli zszokowani. Sokołowski miał przy sobie broń, a ten drugi ze strachu zapomniał magazynku. Porucznik nie wiedział, co robić. Mówił mu: "Siedź tu, a jak będę wchodził na górę,to się będziesz bronił, a jak zejdziesz na dół, to jesteś zgubiony!". I tak było. Ci inni, co w bieliźnie z bronią wyskoczyli na dwór, to rano widziałem ich, jak leżeli rzędem martwi. Podobno komendanta Ładniaka tej nocy nie było w domu, a jego żona, po pierwszym wystrzale, zbiegła na dół, by zobaczyć, co się dzieje. Widząc tak wielu uzbrojonych mężczyzn, miała ponoć powiedzieć, że jest tu tylko służącą, więc ją przepuścili. Napastnicy wtargnęli do środka i wywiązała się tam zacięta walka, trwająca około pół godziny. W budynku zginęły tej nocy 4 osoby (żona Wesołowskiego z dwójką dzieci oraz jakiś Rosjanin) a na podwórku, jak wspomniałem, poległo trzech ubeckich ochraniarzy. Na drugi dzień rozpoznałem tego, co w czasie wojny był parobkiem u Kozicy, a po wojnie wstąpił do UB. Godzi się nadmienić, że wg dokumentów źró- dłowych zginęło w tej akcji nie trzech, a czterech pracowników UB i sowiecki żołnierz z kę- pińskiej Komendy Wojennej oraz Pelagia Wesołowska i jej dwoje dzieci. Ponadto raniono kierowcę i wartownika UB. Edytowano 1raz, ostatnia edycja 2009-07-25 12:27:13


efkama	#6 Dodany dnia 25-07-2009 12:37
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Gazeta Sycowska 20.12.2006 Śledztwo - Na drugi dzień opowiada dalej pan Józef - my, krawcy, cały czas rozmawialiśmy o tym, co się wydarzyło, ale ja słówka nie pisnąłem, że ten porucznik z kolegą był u mnie i w ogóle, że cokolwiek widziałem. Nazajutrz to wszystko posprzątali i do wieczora był spokój. Następnego dnia,pod wieczór, przyjechała jakaś specjalna ekipa z Poznania. Weszli do naszego warsztatu, otworzyli okna i zaczęli ustawiać karabiny maszynowe. Nie mogłem powstrzymać się od uwag i powiedziałem do młodego porucznika: " Panowie, teraz na pewno tu nikt już nie przyjdzie. Jeśli będą chcieli przeprowadzić następną akcję, to na pewno pojawią się tu wcześniej jacyś ich ludzie po cywilnemu i jak zobaczą te karabiny, to nie bę- dą ryzykować". Wtedy ów porucznik spojrzał na mnie i mówi: "A skąd pan to wie?", więc powiedziałem mu, że 4 lata byłem na wojnie, to pewne doświadczenie mam. Nic na to nie powiedział, lecz po chwili zadał mi pytanie: "A ci, co do pana weszli tej nocy, to co za jedni byli?". Mówię, że był porucznik Sokołowski i ten drugi, tak bardzo wystraszony, że zsikał się na dywan. I tyle było wszystkiego. Poznaniacy wymienili między sobą spojrzenia i poszli. Następnego dnia dowiedzia- łem się, że już nie jestem tu pracownikiem. Podobno ci śledczy z Poznania, zwalniając mnie, użyli argumentu, że byłem jeńcem u Rosjan. Mimo nakazu zwolnienia, miejscowa bezpieka zatrzymała mnie do końca roku, bo były duże zamówienia na mundury. Po tygodniu od tego napadu, Urząd Bezpieczeństwa przeniósł się z pałacyku na rynek, ale ich pracownia krawiecka pozostała tam, gdzie była dotychczas. Po Nowym Roku krawiec Jarczak nadal tam pracował, a ja szyłem już jako prywatny rzemieślnik. Moi dawni ubeccy klienci nadal do mnie przychodzili i nieraz opowiadali o kolejnych zbrojnych akcjach w okolicy. Najwię- cej mówiono o zlikwidowaniu Otta w pisarzowickim kościele. Ci ludzie, co dużo wiedzieli na tan temat, już pomarli, a nieliczni, żyjący jeszcze świadkowie, boją się nawet dziś o tym mówić.


efkama	#7 Dodany dnia 25-07-2009 15:27
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Gazeta Sycowska 20.12.2006 Przerażenie i strach Następnego dnia, po owym krwawym ataku na kępińskie UB, komendant Powiatowego MO w Sycowie, Jan Nowicki, zarządził ostre pogotowie. O godz. 22.00 przybyła do Sycowa Kompania Operacyjna z Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (WUBP) z Wrocławia. Tymczasem tej nocy (23/24 listopada) Otto zaatakował posterunek MO nie w Sycowie, jak się spodziewano, a w Ostrzeszowie. Jednak silna obrona uniemożliwiła jego zdobycie. Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego i Komitety Powiatowe MO wzmacniały swoje szeregi, lecz akcje zbrojne miała prowadzić już tylko Dolnośląska Grupa Operacyjna z Wrocławia. 17 grudnia (1945) takęe w Poznaniu powołany został Wojewódzki Wydział do Walki z Bandytyzmem.


efkama	#8 Dodany dnia 25-07-2009 15:59
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Gazeta Sycowska 27.12.2006 W ostatnich miesiącach 1945 roku MO i UB zwierało swoje szeregi i szkoliło nowych ludzi do walki z tzw. bandą Otta, który operował w okolicy. W ostatnich dniach 1945 roku "ottowcy" przeprowadzili zbrojną akcję w Kobylej Górze, lecz nasi informatorzy do dziś nie są pewni, czy dokonali tego ludzie "Otta", czy jakieś ubeckie bojówki. Zofia i Stanisław Ługowscy tak ową feralną noc zapamiętali: - Między Bożym Narodzeniem (1945) a Nowym Rokiem (1946) Urząd Gminy w Kobylej Górze zorganizował dla swoich pracowników zabawę (w restauracji Szpigla). Zaproszono też rodzinę komendanta MO, niejakiego Złocha. Na zabawę przyszła tylko jego żona z córkami, gdyż on postanowił pozostać w domu. Wszyscy ładnie się bawili, lecz koleżanka córek komendanta nalegała, aby przyprowadziły ojca. Wszystkie trzy sprowadziły go wkrótce na salę. Komendant Złoch zajął miejsce przy stoliku dla honorowych gości. Gdy zabawa trwała w najlepszym, nagle w drzwiach pojawiło się 4 (lub 5) osobników. Na ich widok komendant przeskoczył trzy stopnie i rzucił się do drzwi szatni, ale te były zamknięte. Stojąc na schodach,obrócił się i wykonał ruch ręką, jakby chciał chwycić za broń, którą miał w kaburze. Napastnik był jednak szybszy. Strzelił prosto w pierś komendanta i ten martwy osunął się ze schodów. To wszystko rozegrało się na naszych oczach w ciągu paru sekund. Żona komendanta dostała szoku, a córki zaczęły krzyczeć wniebogłosy: Co pan zrobił? Zabił nam pan tatusia! Zabójca wyjął garść miedziaków i rzucił na stół mówiąc: "Macie na wieniec!". A po chwili dodał: "A po co chwytał za broń?".W tym samym czasie ,opowiadają dalej państwo Ługowscy , inni napastnicy zaprowadzili burmistrza i rachmistrza (księgowego) do gminy i kazali otworzyć kasę, z której zabrali pieniądze przeznaczone na wypłatę dla pracowników gminy. A trzecia grupa weszła podobno po drabinie na piętro posterunku MO. Najpierw odcięli telefon, a następnie zrabowali broń z magazynu. Śpiący strażnik (milicjant) niczego nie zauważył. Po udanej akcji podpalili w rynku słomę, którą dzień wcześniej tam podrzucili. Kobylogórzanie mówili potem, że uczynili to ludzie "Otta". Buchający słup ognia miał być rzekomo przestrogą i informacją dla władzy ludowej, że "akowcy z lasu" tu byli i nie zaniechali walki o wolną Polskę. Edytowano 1raz, ostatnia edycja 2009-07-25 16:27:36


efkama	#9 Dodany dnia 25-07-2009 16:06
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Gazeta Sycowska 27.12.2006 Sylwester 1945 roku - Sylwestra 1945 roku "Otto" spędził ze swoimi ludźmi w Bolesławcu mówi pan Stanisław Matynia. Wiem to na pewno, bo też na tym balu byłem ze swoją narzeczoną. Gdy wybierałem się na zabawę, nie wiedziałem o tym, że będzie tam "Otto" ze swoją grupą. Oni pojawili się krótko przed północą i dosiedli się do naszego stołu. Dopiero potem dowiedziałem się, że zanim przyszli na zabawę, to wcześniej rozbroili tamtejszy posterunek MO. "Otto" był zapewne dlatego niespokojny i nerwowo się rozglądał. Chyba czuł, że już niedługo pociągnie. Nic więc dziwnego, że o północy wzniósł toast za swoich żołnierzy i wygłosił patriotyczną mowę, w której powiedział: "Bć może nas wkrótce nie będzie, ale mam nadzieję, że zapamiętacie nas, iż byli tu tacy, którzy walczyli z komuną tą czerwoną zarazą". Potem zaczął strzelać w sufit, jakby chciał po sobie zostawić pamiątkę. I rzeczywiście, po 5 tygodniach od owego sylwestra "Otto" został zlikwidowany w Pisarzowicach. Edytowano 1raz, ostatnia edycja 2009-07-25 16:28:16


efkama	#10 Dodany dnia 25-07-2009 16:20
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Gazeta Sycowska 03.01.2007 Dopiero po latach opowiada dalej pan Matynia - mój kolega Wierzchołek z Opatowa przyznał mi się, że i on też był żołnierzem Franciszka Olszówki. Opowiedział mi przy tym pewien fakt z życia swego dowódcy: - "Otto" zaraz po wojnie, jako syn ziemianina, przejął jakiś folwark koło Krzyżownik (między Namysłowem a Rychtalem) i zamierzał tam gospodarować. Jednakże władze radzieckie ulokowały w tym folwarku dwóch swoich oficerów, którzy nie najlepiej się sprawowali. Zorganizowali wnet popijawę, a potem zaczęli gwałcić sprowadzone tam siłą miejscowe dziewczyny. Wtedy Franciszek Olszówka zastrzelił owych gwałcicieli. Po tym, co uczynił, nie miał już wyjścia i uciekł w las. - Wierzchołek wspominając swego dowódcę "Otta" dodaje pan Matynia - żałował go i choć był jego żołnierzem, to jednak do końca nie miał pewności czy ten nie szpiclował dla Niemców.


efkama	#11 Dodany dnia 25-07-2009 16:46
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Gazeta Sycowska 03.01.2007 Przygoda w Mieleszynie Aby lepiej zrozumieć przygodę pana Matyni, która przytrafiła mu się w Mieleszynie na przełomie stycznia i lutego 1946 roku, należy przypomnieć o tym, że za wielomiesięczną służbę u wojennego komendanta - Aleksieja Akimowa w Sycowie, pan Stanisław otrzymał zakład zegarmistrzowski w poniemieckiej kamienicy i zaświadczenie o odbytej służbie u Rosjan. Niestety, starą kamienicę przy ulicy Mickiewicza rozebrano kilkadziesiąt lat temu, a dokument wystawiony przez Akimowa capnęli mu "ottowcy" jeszcze przed śmiercią ich dowódcy. - A było tak mówi pan Matynia: - Wybrałem się ze swoją narzeczoną Anią do sąsiedniej wsi Mieleszyna - do rodziców mego kolegi Romana Muszkata, aby pożyczyć maszynkę do wyrobu kiełbasy na nasze wesele. Weszliśmy do domu, a za nami wpakowała się grupa "ottowców". Wśród nichrozpoznałem Przybyłka, którego zna- łem jeszcze z czasu wojny, gdyż pracowaliśmy po sąsiedzku u sycowskich Niemców. Jeden z ludzi "Otta" zwrócił się do mnie, mówiąc: "No, my tu na ciebie od dawna czekamy". Wtedy w mojej obronie stanął ojciec Romana i mówi: "Ależ panowie, co wy od tego chłopca chcecie, to porządny człowiek!" Oni jednak wzięli mnie do sąsiada i przeprowadzili osobistą rewizję. Przy tej okazji capnęli mi portfel i wszystko z niego wybebeszyli na stół. Zabrali mi wtedy 10 tysięcy złotych, co uzbierałem sobie na wesele i ów dokument od Akimowa. Na moje szczęście w portfelu miałem też srebrny pier- ścionek Stefana Wierzbińskiego, który dał mi do naprawy. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że "ottowcy" takim wła- śnie pierścionkiem się legitymowali. W oczku tego sygnetu był orzeł w koronie. Zaczęli się dopytywać, skąd to mam, więc powiedziałem, że od Wierzbińskiego. Jeden z nich capnął ten pierścień i pobiegł do "Otta". Po chwili wrócił i powiedział: "Teraz cię jeszcze puścimy, bo nam się przydasz, a pierścień sami oddamy Stefanowi". Puścili nas wolno, ale tę noc, dla bezpieczeństwa, spędziłem już u narzeczonej(w Kamionce). Nie mogłem usnąć, bo wciąż myślałem o jednym, jak uprzedzić Stefana, by go nie zlikwidowali, tak jak to zrobili z komendantami MO w Kępnie i Kobylej Górze. Gdy rano wstałem, mój teść powiadomił mnie, że był tu przed chwilą śledczy od grupy "Otta" i kazał nam obojgu uciekać. Do dziś nie wiem, kto to był. O Przybyłku wiedziałem tylko tyle, że był w AK, i że w lipcu (1944) został zaaresztowany, lecz uciekł niemieckiej policji. Natomiast, nie wiedziałem, że on po wojnie dołączył do grupy "Otta". Zanim opuściłem Kamionkę, chcia- łem zawiadomić, kogo trzeba, by tych "ottowców" w Mieleszynie zlikwidowali, ale moi teściowie zaczęli mnie błagać, abym nic nie robił, bo ich tu wszystkich wymordują. No więc uciekłem z Anią do Skarżyska. Do domu powróciliśmy dopiero wtedy, jak grupa "Otta" była już zlikwidowana.


efkama	#12 Dodany dnia 25-07-2009 16:55
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Gazeta Sycowska 03.01.2007 Zbrodnia i kara 7 lutego 1946, czyli na dzień przed śmiercią "Otta", od kul jego żołnierzy zginęło w pisarzowickim lesie trzech pracowników sycowskiej bezpieki. Brak jest bliższych informacji o okoliczno- ściach tej zbrojnej potyczki. Wiadomo tylko, że schwytano łącznika "Otta" ps. "Lis" i przymuszono go do zdrady swego dowódcy. Jedynie kucharka z ubeckiej stołówki w Sycowie przypomina sobie, że jeszcze kilka godzin wcześniej widziała tych funkcjonariuszy w stołówce. Byli w dobrym nastroju i mówili, że wybierają się na polowanie na zające i przy tym tajemniczo się uśmiechali. Tymczasem sami zostali "upolowani". Za zbrodnię na swoich kolegach, zdesperowani funkcjonariusze z sycowskiego UB i MO dołączyli następnego dnia do Dolnośląskiej Grupy Operacyjnej. Jak już wspomniano złapany łącznik "Otta" ("Lis" pod groźbą zamordowania jego narzeczonej, poszedł na współpracę. Następnego dnia przyprowadził majora Jonasa pod pisarzowicki kościół, gdzie trwała narada "ottowców". Tam szef Grupy Operacyjnej, podczas legitymowania go przez "Otta", niespodziewanie wyjął z rękawa pistolet i trzykrotnie wystrzelił. Ukryci żołnierze KBW, z pomocą sycowskich funkcjonariuszy przystąpili do ataku. Wyborowy strzelec "Otta" z karabinem maszynowym na wieży pisarzowickiego kościoła uratował oddział przed całkowitą zagładą. W czasie tej zaciętej walki zginęło wówczas dwóch żołnierzy z jednostki specjalnej oraz trzech z oddziału "Otta", a kilkunastu innych zostało aresztowanych. Tu godzi się nadmienić, że choć odział "Otta" został rozbity, a jego dowódca zginął, to niektórzy mieszkańcy w tamtych miejscowościach wierzą, że ich bohater nadal żyje gdzieś w Niemczech.


efkama	#13 Dodany dnia 25-07-2009 17:04
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	Gazeta Sycowska 03.01.2007 Mamy go! Zabiliśmy "Otta"! Niestety, rzeczywistość przeczy legendzie. Zwłoki "Otta" przywieziono najpierw z Pisarzowic do Sycowa. Według jednych informatorów miał on być rzekomo pochowany na tzw. "świńskim Targu" w Sycowie (dziś SP2). Natomiast według wiarygodnych źródeł trupa przewieziono do Wrocławia i tu Bronisław Redliński z Pisarzowic potwierdził (12 lutego 1946), że zabitym jest Franciszek Olszówka. Zwłoki zostały rzekomo zakopane na Cmentarzu Osobowickim. Miejsca jego pochówku nie oznakowano. Pani Alfreda przypomina sobie jedynie taki epizod: - Po akcji w Pisarzowicach czterech żołnierzy weszło do naszego mieszkania przy ulicy Mickiewicza w Sycowie. Mąż, widząc uzbrojonych żołnierzy, wystraszył się. A oni mówią: "Mamy go! Zabiliśmy "Otta"!". Byli podnieceni. Na ich twarzach było widać zmęczenie i chcieli się czegoś napić. Nie wiem, dlaczego wstąpili do nas, a nie do radzieckiej komendantury obok. Mąż miał w domu jakiś alkohol i oni chętnie się napili. Jeszcze chwilę u nas byli i wyszli. Potem mąż powiedział mi, że byli to żołnierze z grupy specjalnej, która przyjechała tu z Wrocławia, aby zlikwidować "Otta". Byli zadowoleni, że im się to wreszcie udało.


Madzik83	#14 Dodany dnia 26-07-2009 19:08
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	"Otto" zaraz po wojnie, jako syn ziemianina, przejął jakiś folwark koło Krzyżownik (między Namysłowem a Rychtalem)[/quote] Mowa tu o folwarku Gierczyce, który to Franciszek Olszówka przejął w spadku po swym wuju Gólcz- Mende. Tyle tylko, że to nie jest blisko Krzyżownik. Edytowano 1raz, ostatnia edycja 2009-07-26 19:09:01 i bez celu podąża w miejsca przez człowieka wzgardzone....


zimek79	#15 Dodany dnia 27-07-2009 08:16
Postów: Data rejestracji: 01.01.70	dzięki za temat i szeroki opis. To moje klimaty