Historia Mielęcina

Wieś Mielęcin położona jest u podnóża najwyższego wzniesienia Wielkopolski - Kobylej Góry (wys. 284 m n.p.m.). Mielęcin w czasach średniowiecznych należał do biskupa wrocławskiego. Oderwanie tego terytorium od Śląska po raz pierwszy nastąpiło około roku 1146 tj. po wygnaniu Władysława II z kraju. Wówczas weszło ono w skład dzielnicy Mieszka III Starego, z tych czasów pochodzi najstarszy dokument dotyczący Mielęcina. Od 1234 roku do 1241 panują tu znowu książęta śląscy Henryk Brodaty i Henryk Pobożny. Po klęsce tego ostatniego, w bitwie z Tatarami pod Legnicą, tereny Kępna ponownie zajmują książęta wielkopolscy Przemysław I i Bolesław Pobożny, a po jego śmierci w 1249 roku Przemysław II. Od 1296 r. panowanie nad naszymi terenami rozpoczyna Władysław Łokietek późniejszy król polski, z przerwą w latach 1300 - 1312, kiedy tereny te zajął król czeski Władysław II, a po nim Henryk Głogowski i jego syn Konrad. Kolejny król polski Kazimierz Wielki postanowił umocnić granicę z Czechami, tworząc fortyfikacje i włączając zamki w Ostrzeszowie, Kępnie, Baranowie i Bolesławcu do ogólnego systemu obronnego, który ciągnął się od Krakowa po Kujawy. W 1382 roku król polski ? Ludwik Węgierski przekazał tereny kępińskie Władysławowi Opolczykowi jako lenno śląskie. Dopiero w 1393 r odzyskał je przy użyciu siły i ponownie włączył do Polski Władysław Jagiełło.

Na przełomie XV i XVI wieku właścicielami Mielęcina byli hr. Mielęccy, a wieś włączono do utworzonego powiatu ostrzeszowskiego, mającego tamże siedzibę swojego starostwa. Będąc częścią tegoż powiatu, Mielęcin wszedł wraz z ziemią Wieluńską, zwaną wówczas Rudzką do Województwa Sieradzkiego. Do tego województwa należy do roku 1793.

W tym czasie nabyła Mielęcin rodzina Masłowskich, która pobudowała folwarki: Emilianów i Faustiankę oraz kolonię: Weronikopole, Julianopol i Hipolitopol (nazwy kolonii pochodzą od imion dzieci). Ostatnia z rodziny Masłowskich sprzedała Mielęcin księciu Bironowi z Kurlandii w Sycowie. W ten sposób Mielęcin znalazł się w granicach Prus, wchodząc od 1815 roku w skład utworzonego na Kongresie Wiedeńskim Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Istotna zmiana nastąpiła również w kościelnej przynależności organizacyjnej naszego terenu. Bullą z dnia 15 lipca 1821 roku papież Pius VII odłączył dekanaty: ostrzeszowski i kępiński od diecezji wrocławskiej i przyłączył je do diecezji poznańskiej. Mielęcin wszedł ponownie w skład parafii Parzynów. Od 1889 roku Mielęcin wchodzi w skład powiatu kępińskiego, utworzonego przez władze pruskie. W 1897 roku właścicielami Mielęcina stają się Hulewiczowie z Kościanek.

W czasie walk powstańczych 1918 - 1920 wieś leżała na linii demarkacyjnej i obsadzona była przez wojska niemieckie Grenzschutzy. Tenże Grenzschutz 20 czerwca 1919 roku internował ówczesnego właściciela Mielęcina Franciszka Życkiego oraz nauczyciela miejscowej szkoły Władysława Majewskiego, wywożąc ich na 8 tygodni do Neuhammer.

17 stycznia 1920 roku miejscowość zajęli Polacy, przyłączając ją do macierzy.

28 marca 1928 roku powiat kępiński podzielono na osiem obwodów wójtowskich, Mielęcin wszedł w skład wójtostwa Krążkowy.

1 kwietnia 1932 roku powiat ostrzeszowski zniesiono i włączono do powiatu kępińskiego, powracając do stanu sprzed roku 1889.

W czasie II wojny światowej podejmowano tu różne ruchy konspiracyjne oraz próby nawiązania kontaktów z czeskim ruchem oporu. W Mielęcinie istniały także skupiska czeskie, ich dowódcą był nauczyciel Rudolf Niewieczerzał. Działał tu także aktywnie pluton A.K., którego dowódcą był Jan Tomaszewski.

Edytowano 1raz, ostatnia edycja 2008-06-05 11:56:16