Historia Szpitala w Kępnie



W dążeniu do podniesienia stanu zdrowotnego mieszkańców ówczesnego powiatu kępińskiego pod koniec XIX wieku organa samorządu powiatowego zakupiły odpowiedni dla szpitala teren przy ul. Szpitalnej 7.
W latach 1896 - 1897 przystąpiono do budowy gmachu, odpowiadającego już nowocześniejszym wymogom szpitalnictwa zamkniętego.

Szpital Powiatowy w Kępnie uruchomiono jeszcze w 1897 roku. Początkowo ograniczył się tylko do jednego budynku. Chorych w poważnym stanie wywożono do szpitala we Wrocławiu. W tym czasie hr. Maria z Fredrów Szembekowa z Siemianic koło Kępna przez 7 lat - to jest od 1885 r. do 1902 r. - walczyła z władzami pruskimi, aby nowo wybudowany Szpital Powiatowy w Kępnie został powierzony polskim i katolickim siostrom zakonnym. Niemcy koniecznie chcieli, aby to były siostry Niemki - ewangeliczki.
W latach 1899 do 1918 tj. przez 19 lat w Kępnie pracował wybitny lekarz medyczny dr Józef Trzciński ( 1861-1918 ). Był wielkim propagatorem pracy organicznej i wielkim polskim patriotą, często leczył biednych bezinteresownie. Na dziesięć dni przed wyzwoleniem Kępna spod zaboru pruskiego, 7 stycznie 1920 r., siastra zokonna Zenobia Czarejek ze Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek przejęła szpital od świeckich sióstr niemieckich, które w czasie wojny administrowały szpitalem kępińskim. Uciekły one pośpiesznie wraz z lekarzem niemieckim przed poskim wojskiem.

Wojsko to od 17 stycznia 1920 r. pod wodzą ppłk. Stanisława Thiela z Doruchowa objęło we władanie miasto i okolice na podstawie postanowień Traktatu Wersalskiego. Szpital kępiński był wtedy bardzo zaniedbany. Właściwie nie było bielizny, ani leków czy też urządzeń dla chorych.
Siostry Boromeuszki dołożyły wszelkich starań, aby szpital prowadził szeroką działalność leczniczą. Dbały również o to, by jego organizacja, wyposażenie i użytkowanie były na wysokim poziomie.
W 1927 roku leczyło się w Szpitalu Powiatowym 471 chorych (w roku 1925-293, a w roku 1926 - 398 ). Ogólna liczba dni leczenia w 1927 roku wynosiła 10544. Na jednego chorego przypadało więc przeciętnie 22,4 dni leczenia. Przeciętnie leczyło się dziennie w szpitalu 28,8 chorych. Wypisano ze szpitala 419 chorych, zmarło 24 chorych, a pozostało na rok 1928 - 28 chorych.

W roku 1933 Szpital Powiatowy w Kępnie dysponował 23 łóżkami, a w 1943 r. 46 łózkami. Kapelamem szpitala do 1.9.1939 r. był prefekt w miejscowym gimnazjum ks. Wiktor Sobecki, późniejszy więzień obozu hitlerowskiego w Dachau.

W 1939 r. ordynatorem Szpital kępińskiego był dr Jan Ross. Do wojny w 1939 r. działała w Kępnie Kasa Chorych.

Organizacja służby zdrowia w Kepnie, w pierwszych miesiącach po wyzwoleniu, nie była łatwa.
Brak było przede wszystkim kadry lekarskiej i wuposażenia.

Powstały 23 stycznia 1945 r. Tymczasowy Polski Komitet Obywatelski w Kępnie utworzył m.in. "Sekcję sanitarną i uruchomienia Szpitala Powiatowego".
Na ordynatora i kierownika szpitala powołano dr Mieczysława Marszałka.
Liczba chorych w szpitalu sięgała rocznie tysiąca leczonych. Szerzyły się wówczas różne choroby takie jak: tyfus, błonica, gruźlica i choroby weneryczne.

Z dniem 01-06-1951 roku, uruchomiono Powiatową Stację Pogotowia Ratunkowego. Drugim organizatorem i dyrektorem szpitala kępińskiego był dr Radek. Po nim długoletnim dyrektorem (1946-1973) był dr Stanisław Zimniak. Wniósł on ogromny wkład w rozbudowę szpitala.

Dr Stanisław Zimniak uważany jest powszechnia za tego, który w sposób zasadniczy zmienił wizerunek szpitala w Kępnie, rozbudował go i unowoczesnił. Za jego dyrektury powstaje w 1970 r. Oddział Laryngologiczny, a istniejący od 1958 r., 50-łózkowy, Oddział Gruźliczy w Grębaninie zostaje przekwalifikowany najpierw na Oddział dla Przewlekle Chorych, a następnie w 1983 r. na Oddział Leczniczo-Rehabilitacyjny. Szpital w Kępnie w 1973 r. liczy już 252 łóżka.

Około 1950 roku utworzono w Kępnie Przychodnię Rejonowo-Obwodową (tzw. "Ośrodek Zdrowia".

W roku 1973 odchodzi na emeryturę dr Stanisław Zimniak, zastępuje go dr Witold Jasiński, a cała służba zdrowia ulega reorganizacji integrującej lecznictwo otwarte z zamkniętym (utworzenie Zespołu Opieki Zdrowotnej). Od tej chwili dzieje szpitala należy rozpatrywać w ścisłym powiązaniu z Przychodnią Rejonową. Następują kolejne zmiany personelu. Od grudnia 1973 r. do końca 1980 r. stanowisko dyrektora ZOZ-u pełni dr Jan Szymański, po nim przez blisko 5 lat dr Eugeniusz Mizera, a następnie 5 lat dr Kajetan Pakowski i wreszcie od 1990 r. do chwili obecnej - dr Bronisław Pazdyka. Dyrektorskie kadencje każdego z wyżej wymienionych przynoszą nowe inwestycje w szpitalu.

W grudniu 1998 roku następuje kolejna reorganizacja służby zdrowia, w wyniku której powstaje Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Kępnie, oraz rozdzielenie lecznictwa otwartego (Przychodnie) i zamkniętego (Szpital + Pogotowie Ratunkowe).
Od 1 stycznia 2000 r. w wyniku reformy administracyjnej kraju organem założycielskim dla Szpitala staje się Starostwo Powiatowe.


Informacje ze strony www.szpital.kepno.pl