Na temat najstarszych urządzeń dostarczających wodę mieszkańcom Kępna nie ma żadnych informacji. Możemy się jedynie domyślać, ze w okresie średniowiecza, a także w XVI stuleciu w istniejącej osadzie funkcjonowały studnie zaopatrujące mieszkańców w wodę.
Biorąc pod uwagę przepływającą w pobliżu osady rzekę Niesob liczyć się należy z tym, iż mieszkańcy Kepna w znacznym stopniu korzystali z jej zasobów wodnych.
Z okresu lokacji miasta na prawie magdeburskim, która nastąpiła w 1661 roku, posiadamy informacje dotyczące inwestycji komunalnych, podjętych przez ówczesne władze miejskie. Dotyczą one poprawy stanu dróg miejskich, poprzez moszczenie powierzchni drewnem. Potwierdzają te informacje prace archeologiczne prowadzone na terenie miasta lokacyjnego w 1995 roku. Odkryto wtedy w kilku punktach (ul.Orzeszkowej, Stara) wzmiankowane wyżej ślady moszczenia.
Na wysokości posesji nr 3 przy ulicy Starej natrafiono na drewnianą rurę wykonaną w pniu drzewa. Znajdowała się ona poniżej nawierzchni ulicy. Można uznać to znalezisko jako pierwszy ślad wodociągów w Kępnie. W pobliżu rury odnaleziono fragmenty naczyć glinianych datowane na XVII stulecie.
Z końca XVIII pochodzi informacja o funkcjonowaniu straży pożarnej w Kępnie. Biorąc pod uwagę rodzaj sprzętu jakim w owym czasie dysponowali strażacy, w mieście musiał istnieć w dalszym ciągu system studni, które dostarczały mieszkańcom wody do celów spożywczych, a w razie potrzeby były zbiornikami skąd czerpano wodę do gaszenia pożarów. Hipoteza ta wydaje się być wielce prawdopodobna, zwłaszcza jeżeli przeanalizujemy ilość pożarów w Kępnie i ich skutki. Z drugiej strony jakość tej wody nie byłą najlepsza. Świadczy o tym choćby fakt trzykrotnych epidemii cholery, które miały miejsce w początkach XVIII stulecia. Sytuacja ta utrzymywała się jeszcze przez cały XIX wiek. W początkach XX wieku rozpoczęto budowę zakładu wodociągowego i sieci wodociągów miejskich. Zakład wodociągowy wybudowano w latach 1903-1904 według projektu inżyniera Mestla z Wrocławia. Koszt budowy zamknął się kwotą 290 tysięcy marek.
Powstała wtedy stacja pomp i wieża ciśnień, zlokalizowana przy ulicy Wrocławskiej. Obiekty te wzniesiono w stylu neogotyckim, przy czym w części budynku mieszczącego stację pomp zastosowano technikę budowlaną zwaną "murem pruskim", lub konstrukcją krzyżową.
Ujęcia wody stanowiły dwie studni artezyjskie, wywiercone na głębokość 40 metrów każda. Miały one wydajność 90m3 na godzinę, przy zastosowaniu pomp gazowo-ssących.
Pojemność basenu na wieży ciśnień wynosiła 250m3. Równolegle budowano miejską sieć wodociągową, wraz z hydrantami podziemnymi i nadziemnymi. Do roku 1938 sieć ta liczyła 13 kilometrów i podłączono do niej 633 nieruchomości będące własnością komunalną, jak i nieruchomości prywatne.
W okresie międzywojennym modernizowano także ową sieć wodociągową, między innymi poprzez wymianę rur starych (ołowianych) na rury nowe, o większej średnicy. Tylko w 1927 roku produkcja wodociągu miejskiego wynosiła 75 tys. m3 wody.
W wodociągach miejskich w okresie dwudziestolecia międzywojennego starano się racjonalizować zatrudnienie. Powyższe stwierdzenienie zilustrujemy następującym przykładem z roku budżetowego 1928/1929.
Pracownikami stałymi byli maszynista obsługujący stację pomp i jeden robotnik. Oprócz nich, reszta załogi była zatrudniana sezonowo:
- 2 robotników na okres 5 miesięcy,
- 1 instalator na okres 6 miesięcy,
- 1 robotnik na okres 4 miesięcy.
Wszelkie prace biurowe z zakresu księgowości wykonywał księgowy zatrudniony w gazowni miejskiej. Także inkasent pobierający opłaty za wodę był pracownikiem gazowni. Kontrolerem wodomierzy był kierownik techniczny gazowni. Przedsiębiorstwem kierował jeden z członków zarządu gminnego, a jego wynagrodzenie trafiało do budżetu miejskiego. W tym samy roku budżetowym 1928/29 przedsiębiorstwo wypracowało 9.290 złotych czystego zysku. Po 1933 roku zauważalna jest tu tendencja spadkowa, z uwagi na znaczne inwestycje czynione w zakresie wodociągowania miasta. Dość powiedzieć, iż tylko w roku 1938 wydano na wodociągowanie Kępna niebagatelną kwotę 33.400 złotych. W tymże roku zużycie wody na głowę jednego mieszkańca naszego miasta wynosiło w ciągu doby 22 litry.
W okresie okupacji wodociągi miejskie nie były rozbudowywane za wyjątkiem przedłużenia linii wodociągowej na obecnej ulicy Sikorskiego, gdzie budowano osiedle domów dla urzędników niemieckich. Zaprzestano także eksploatacji silników gazowych w stacji pomp, a zainstalowano tam silnik elektryczny.
W 1945 roku w skutek braku energii elektrycznej uruchomiono stare pompy gazowo-ssące oraz generator. W tym roku wyprodukowano 144670m3 wody dla prawie 700 odbiorców. Jednocześnie prowadzono intensywną wymianę wodomierzy, które w skutek mrozów w styczniu 1945 roku popękały. Stało się to podczas wyzwalania Kępna spod okupacji hitlerowskiej.
Lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte to dalsza rozbudowa miejskiej sec wodociągowej i modernizacja zakładu. W 1957 roku zakończono eksploatację urządzeń gazowych i w stacji pomp zamontowano silnik dizlowski oraz dwie pompy wirowe. Produkcja wody w tym roku wyniosła 333000 m3. Długość sieci wodociągowej wzrosła do 14 kilometrów. Przyłączono do niej 670 domów w mieście.
Wraz z rozbudową miasta rozrastała się także sieć wodociągowa, osiągając w 1973 roku długość 35,9 km. W tym czasie wodociągi funkcjonowały jako część składowa przedsiębiorstwa komunalnego.

Od 1984r. obok dostawy wody rozpoczęto także oczyszczanie ścieków w nowo wybudowanej oczyszczalni. Do 1997r. dostawa wody i oczyszczanie ścieków realizowane było jako jeden z elementów działalności Przedsiębiorstwa Komunalnego.
Od 1998r. funkcje te przejęła będąca w 100% własności Gminy Kępno Spółka z o.o. Wodociągi Kępińskie. Spółka posiada pięć stacji uzdatniania wody w miejscowości Kępno, Świba, Myjomice, Domanin oraz Mechnice. Łączna długość sieci wodociągowej wynosi 162 km, a sieci kanalizacyjnej 37 km.Spółka obsługuje 4800 odbiorców indywidualnych oraz 300 firm.

Aktualnie w spółce zatrudnionych jest 49 osób. Zmiana formy prawnej na spółkę z o.o. oraz określenie statutowej działalności w zakresie dostawy wody i odbioru ścieków pozwala na usprawnienie kompleksowej obsługi klientów oraz stopniową modernizację infrastruktury technicznej, a co za tym idzie poprawę jakości świadczonych usług.